Solgun Kalem /dönence

yalnızlığımın en orta yerindeyim yine
sana dair olan gün doğumunda
harfsiz kaldım
artık ulaşmıyor sözcüklerim
öznesi yitik bir cümleyim .

ellere dokunan baska dillerde meylederken yalancı
dudaklara
benim satırlarımın dönencesi yine sana
bak hep senli başladım
senle doldum bu gecede
garip ve yorgunum kimsesiz gurursuz degıl
ama sensizim
tarıfi yok
içimdeki acının.

bastığın topraklardan
gölgen hücum ediyor aklıma
yalnız bir savaş bu
kılıcımı kendime biliyorum
bütün kalkanlarım açık yurduma
terzinin dikilemeyen söküğü gibi
beceriksizim izdüşümlerimde..

yanılsamalarının eşliğinde
katran karası bütün heceler
soluksuz ümitsizim ama sanılmasın ki
sessiz sözsüz harflerımın yok bir sonu
elbet akacak o damardan bu kanda
kelımelerim yeni bir yol bulup durulacak .

saatın kurulmayışınada kızıyorum
gamzelerime düşen saçlarıma
yanmayan sigaramada
ellerimi koynumda bırakıp gidişinede..

z/amansız bir hastalık gibi
dört bir yanımdan sarılıyorum yaralarıma
kilitli sandıklarda kalan o sararmış
yüzüne bakılmayan örtüler gibiyim
solgunluğum yüzümden degil
kalemimden anlaşılır oldu...