Solgun Gazel Şiiri - Halil Işık

I

güne kök salmış, hüzün baltaları
kesen, çıplak ağaç kokularını

bahçemize konuk bir elvedâ, kasım
eski radyoda İstanbul’un şarkıları

metrûk kilise avlusunda, Rûmî akşamın
kaybolmuş ‘fi’siyle, dilsiz zamanın

göğümüz, merhabadan uzak
yere bükük, kirli alnımız

yalnızlığın sularıyla kaynıyoruz,
terekesinde, hayal aşkların

II

senindir; büktüğüm kuru dallarda
tâze, üryan gölge senindir

öfkeye kuytu bir yuva arar yağmur
yeşeren, kör umudun gölgesidir

al,kokla çocukluğumu mendilimde
soğuk yer yataklarımın rutubetiyle

ne çokluklar, çocukluklar eskittim
cepkenim darlaştı mendilime

suskumun şarkısını kuşlar bestelesin
kara yağmurlar sürünüp teleğine

III

saçlarımda ağırlaşan, zemherî vakit
dayancıma halı dokur özleminle

en mavi alınlarla çıktım ben, dirimden
yarı gecelerde, kuşboynu gemimle

tertemiz saatler kurdum, ayarladım
meşe kutularda dinlenen cesetlere

sendin, meftûnu kalbimde, derin
kirli usturayla açtığın, yara izinin

yüzünde kırıldı kederi, boydan boya
maktûlüne aşık ölüsevicinin

9 Mart 2016 Çarşamba / İstanbul