Solgun Akşamlar Şiiri - Sinan Bayram

Bir akşam daha sustu şehir,
Penceremde rüzgâr, içimde serin bir yorgunluk.
Güneş, son ışığını taş duvarlara bıraktı,
Bir ben kaldım, bir de eksik cümlelerim.

Zaman, ince bir ip gibi geriliyor,
Her saniye biraz daha kopuyor içimden.
Gülüşlerin tozlandı hatıralarda,
Artık ismini bile fısıldamıyor rüzgâr.

Bir bardak çay soğuyor masada,
Yanında boş bir sandalye — hâlâ senin.
Gökyüzü ağlamaya niyetli bu gece,
Ama ben önce davranıyorum yine.

Ve anlıyorum:
Bazı vedalar sessiz değil,
Sadece uzaktan yankılanıyor —
Kalbinin boşluklarında...

Sinan Bayram