Soldum Yaşarken Şiiri - Osman Kaya Malatya

Küçük yaşta kayıp ettim anamı,
Bir başıma yetim kaldım yaşarken,
Çok geçmeden yolcu ettim babamı,
Ciğer yaraları aldım yaşarken.

Akraba eline kaldım o yaştan,
Hiç farkım kalmadı çırpınan kuştan,
Zaten gülemedim ağladım baştan,
Çileyle kederle doldum yaşarken.

İlkbahar ayımda kurdum bir yuva,
Kuma geldi evde bozuldu hava,
Başladı eşimle her akşam dava,
Evimde barkımda yıldım yaşarken.

Küsmeye başladı hayat o andan,
Gencecik yaşımdan usandım candan,
Acılar bir yandan derdim bir yandan,
Sırma saçlarımı yoldum yaşarken.

Babam yok ki candan kıymetim bile,
Anam yok gözümün yaşını sile,
Serden geçenleri getirdim dile,
Bülbül gibi zarda kaldım yaşarken.

Kader gurbet ele düşürdü yolum,
Yok idi tutacak biricik dalım,
Törenin aldığı kararlar zalim,
Korkuyla ölmeden öldüm yaşarken.

Yaban ellerinden tüttü ocağım,
İki güzel yavru gördü kucağım,
Ömrümün içinden en güzel çağım,
Buruk bir sevinci buldum yaşarken.

İstanbul şehrinden kaldım bir zaman,
İçimdeki kuşku vermedi aman,
Gitmedi başımda o kara duman,
dertleri tükenmez bildim yaşarken.

İkinci baharda huzuru buldum,
Hayatın dersini yaşarken aldım,
Ne yazık ki yarı yollarda kaldım,
Her zaman şükreden kuldum yaşarken.

Erken veda etti dost gönül erim,
Takdir böyle imiş kime ne derim,
Hakka niyaz ettim her yerde kerim,
Sabırla doğruyu buldum yaşarken.

Soyumu sorarsan Seyyid ulema,
Göğüs gerdim nice derde eleme,
Elli yıldır hasret kaldım sılama,
Gurbette sarardım soldum yaşarken.

Varlığın içinden kara bağladım,
Yoksulluk elinden sine dağladım,
Söz etmedim gizli gizli ağladım,
Kah ağladım kah da güldüm yaşarken.

Sonbahar ayımda soldu yapraklar,
Yakın oldu yardımıyla ıraklar,
Nasip oldu bana kutsal topraklar,
Lütfüyle haccı da oldum yaşarken,

Oğlum ile kızım birdir gözümden,
Damadımı ayırtmadım özümden,
KAYA duygulandı buruk sözümden,
Her dem tefekküre daldım yaşarken.