Soldu Bu Gönül Şiiri - Mehmet Cihat Üstün

Yirmi beş haziran gece on iki
Ateşlere dûçar oldu bu gönül
Tüm dünya üstüme yıkıldı sanki
Mevsimsiz sarardı soldu bu gönül

'Bir daha arama' diyordu bir ses
Titredi bendeki zavallı nefes
Örüldü çevreme demirden kafes
Kahırla kederle doldu bu gönül

Seninle tutmuştum aşk orucumu
Gözlerinden umdum iftar suyumu
Bu kadar sevmenin bedeli bu mu
Çileden payını aldı bu gönül

Zalim felek meydan verdi riyaya
Vicdanın şerh düştü aşka sevdaya
Bir sebep olmalı bu elvedaya
Beni şüphelere saldı bu gönül

Hak etmedim böyle vedayı zira
Canlı canlı koydun beni mezara
Sığındım geceye ağladım sonra
Hüzün deryasına daldı bu gönül

Listesinde adım yedeklerdeymiş
Anladım ki gözü yükseklerdeymiş
Emanetim sahte yüreklerdeymiş
Şaşırıp öylece kaldı bu gönül

İhanette gerek yoktur izaha
Sığındım her şeyi gören Allah'a
Aşka tövbe ettim asla bir daha
Sevmemek üzere öldü bu gönül