Solarken Şiiri - Aslan Özçelik

Bana verdiğın güller solarken gönlümde ki güllerde sondu.
Ben yaşarken sen bu kapıdan çıktığında an benimle öldün.
Bu temmuz akşamında yatakta tek başıma üşüyorum sensız.
Duvarlar sensız boş gözlerle bakıyorum etrafıma sedasız.

Sigaramdki sevgi dumanı içime çekerken bilıyorum.
Çiğerlerım bir parça kapladığını yavaş yavaş öldürduğünu.
Kim bilebilır bu kaçıncı akşam saymadım senız gecelerı.
Hangi erkeklerın kollarında kaç defa seni sevyorum dedın.

Ben daha saymadım kaç kadeh kaç şişe bitti.
Beynim üyüşmüş hangi ismın hangi kelimesinı unutum.
Bilmiyorum yollara döşenmiş ayrılık duvarları kavüşmak yasak.
Savaştan çıkmiş bozgun sevgi askarlerı sevdalarda şehit.

Şehit düşmüş göğüzlerınde ayrılık mermisi saplanmiş.
Hiç aşkta barış imzası atılmamış aşkta hiç kazanan yok,ki
Umutlarım her zaman bir başka bahara kalırken.
Artık aşk olucak zamın geçtığınde uğrama yanıma