Solarken açar Fesleğenler Şiiri - Aydın ...

affet beni
yüzün yüzümün en keşfedilmemiş haliydi
dayanamadım...
yüzdürdüm kağıttan gemilerimi
uçurdum kısa kuyruklu uçurtmalarımı…
seni işledim harf harf iliklerime
ne olur...
papatyaların ölümünden sorumlusun deme
son kez bak gözlerime…
yine
ikimizi bir dolansın sis
kanımıza karışsın ay.
olmadık masallardan ev yap bana
kimselerin itilmediği bir uçurum ver …
bize kalsın kurduğumuz şehir
avuçlarımda erisin mum
son kez tat alayım gökkuşağının morundan alından
düşmeden soyağacımın en gösterişli dalından…
sarma yaralarımı
at beni denizine…
solarken açan fesleğenler gibi
bakma güldüğüme
dudaklarından dökülenlerle
yüklü tutuyorum bulutlarımı…
saatimin
seni her çalışında…
demleniyorum yeniden
bir yanardağın ağzında…

affet beni
nasıl olsa
bir deniz feneri gibi
sessiz sedasız tükenirim sahillerde
sensizlikten kırılır kanatlarım
çekilir altımdaki merdiven
düşerim kendime…
sahipsiz akarsa aksın
damarlarımdaki alev alev kan
gelip geçsin mevsimler
bir yağmur bile yağdırmadan…
istersen
hiç görme
hiç duyma beni
yeter ki
kal benimle
erişilmez yıldız ol göğsüme çakıl
beni benden olabildiğince uzak kıl...

affet beni
bundan böyle uzun tut surlarını
kapa gediklerini
bir düşün uyandırmasın ötekini
dertlenme
susuz kalınca kurur asmalar
bitince yaz ötmez olur ateşböcekleri
gün gelir,
rüzgarlar taşır seni yeni ülkelere
her gün biraz daha unutursun beni…
her sırılsıklam hissedişinde
sürme gözlerimin izini…
hiç sorma
hiç anma beni
baksana,
zaman bir akmıyor seninle bana...
meraklandırmıyor seni yıldızların ölümü
göçmen kuşların geri dönmeyişleri
iyisi mi sen
güneşte tut saçlarını
zamansız lodos çarpmasın seni…
git artık...
dur gitme kal...
yaşdönümlerinden sonra
kırıldı mı bir kez kilidinde
aşk denilen anahtar
çıkamaz dışarı kimse...kimse giremez içeri
sapla gözlerindeki elmas hançeri
ve kurtul artık benden...
ama önce ne olursun
affet beni...

08.07.2006