Solan güneş Şiiri - Enver Levent Batur

Göğe doğru yalnızlık büyür yağmurlarla
akşam denizden yükselirken göğe
en çok bahar gecelerini anarım hatıralarda
ve umutlarım ağarır dere boyuna akan solan güneşte.

Yalnızlık şehrin üstüne düşer ağır ağır
artık ilkbaharın heyecanından uzaktır nabzın atışı
kanıksanmış ve acıtmadan toprağı besleyen yağmurlarda
ıssızlığında suların.

Uzak, ıssız, üzgün ve yaslıdır bu saatlerde ruh
katlanır ve artık zamana yayılır yalnızlık
ayrılınca gövdeden yavaş yavaş
belki de en büyük yalnızlık bu andır.