Solan Çiçeklerin Hikayesi

Ellerimde çiçekler vardı, senin sevdiğin renkte,
Rüzgâr savurdu kokularını, dağıldı yine derinliklerde.
Dün gibi hatırlıyorum, gözlerinde saklıydı bir bahar,
Şimdi hangi mevsimdeyiz, kim bilir hangi şehirde?
Gülüşüne sığan o eski günleri kim çaldı bizden,
Zaman mı, yollar mı, yoksa sensizlik mi, bilmem.
Bir adım geriye atsak, bulur muyuz kaybettiklerimizi,
Yoksa yollar yine mi yabancı, yine mi çıkmaz bir düğüm?
Ellerimde çiçekler vardı, sana uzatamadığım,
Gözlerimde saklı kalan, dile dökemediğim sözler gibi.
Bir bahar sabahıydın, ansızın gelip içime doğan,
Şimdi kışın ortasında üşüyen bir hatıra gibisin.
Adını söylesem, yankılanır mı eski sokaklarda?
Yoksa hatıraların üstüne düşen tozdan görünmez mi?
Bir rüzgâr esse de savursa bizi en başa,
Ama bilirim, gidenler bir daha dönmez ki…
Ellerimde çiçekler vardı, ama soldu birer birer,
Sensizliğin kurak toprağında yeşermezmiş meğer.
Ve ben, kaybolan bir baharın son misafiri gibi,
Avuçlarımda kuruyan çiçeklere sarılarak yürüdüm…