Sol Yanım Boş Hanım Olarak Kaldı Şe ...

*Haklısın, ütülediğin sevdamda çift iz benim eserimdi.Oysa sen buharlı gülgeçlerimi üteler ve ötelerime şık bir gelecek sunardın.

*Yine de günahımı alma ki günahlarla batan Sodom Gomore olmasın yüreğim. Şehrine geldim nazlı edan sokağına işlenmiş.Ali Nazik yemek istedim elinden, gönül dilin izin vermedi.

Şehrinaz:
-Bilirsin erkeklerin hazları kirli çamaşır kutusundadır. Beynin çamaşır makinesi yok ki.Yıkansın emeller.
-Öylesine pis öylesine kirli ki amaçsız geceler yıldız yazar kirlenmişlik.
-Öylesine boşluğa boşalıyor çirkefin kefili.Öylesi acılara tezgah kuruyor,tensel kumru. Öylece alıyor kirli erkeklerin emellerini satılmış gecelerine.Öylece başlıyor öylece.

* Ayrılıkların ebesi sobeleniyor içinden çıkılmazların kulağına fısıldıyor gerçekler.
Zihin, araçtır; fakat amaçları güder.Ölüm gerçektir, yaşamak da o kadar. Bu ikilem arasında bizi yöneten bir öğenin içinde çıkmazlarımız vardır.Onu yönetmek, onunla yönetilme arasında karışık algılara teslim olmak.

Sonsuz olanları tetikleyen biziz.Bütün olarak biz. Ruh şehrinden, akli ülkelere, oradan yaşanırlığın merkezine inmek.
Şimdi kulağın çınlıyorsa bu felsefi algılar yokuşumda bil ki derin bir sızın, istendik çok sözün var bende.

Ayna:
-Bu kadar yalnızlığın görüntüsünde çok sen var; ama bir sen yok.
İstediğin ve içini kalabalık kılan o yok.Onun gülüşleriyle çatırdadığım anlar yok. O anlar mı ki yansık hasretleri şair.
-Ölümlerden ölümü beğendiğin onun hasretinde onun hasreti kime acep? Bu aşkın can kırıklarını tarayan sürecin görüntüsü olmak istemiyorum.Artık gelsin Şehrinaz.

Mavimsi damla:
-Damla damla okunan masalımda o şimdi kendi tasalarının perisi.
Gözyaşıyla yıkadığı aşkından uzaklaşma terapileri yapıyor.Eskiye setler kuruyor; ama eski onun ömrünün ortasında her şeyden izler bırakıyor.Onu sevenin izleri bomba bomba içine yağıyor.Mavi bir masal oluyor …Acının az ve uz ötesinde yapraklar acıları yazmıyor.Yazılmamış özlemler var ki masal mavisini onun damlalarına çeviriyor. Yarın , yarin tercümanı olarak canını seriyor.

-Yüzü aşk açılan bir adamın mavi gecelerine sol yanını teslim ettikten sonra omzunda yeniden yatmanın sırları, sınırları, zihni aciz bırakan sorular, sorgular, kurgular arasında sığınışın susuşu olarak kalıyor Şehrinaz.

-Kararan gecelere hece yetiştirmek zorlaşıyor. Şehrinde olmak yaşamanın son adı; ama yanında olamayış olasıl atom olarak içimde çekirdeğini eritiyor.
-Tein acılara kapanıyor çay vaktinde arta kalanlar. Uykusu kaçmış anlarımın demi bitiyor, yeniden kollarında uyanışı uyutuyor sabır.

-Saatlerime kurulmuş güncelerin var.Şimdi saat hep seni hep ben geçiyor. Seni sevmek neden bu kadar zil çalıyor. Oysa sessiz bir kodda kurmuştum sensizliği.
Aşklar ç/alıyor en sevindik hayallerde.Uyanıyorum sana. Yastığınla haspihal ediyorum:
…:
Yüreğimi sızlatmadan şimdi bu yastığa baş koymuş, geçmişinde benden eserler kalmış, kalışları kadarı alışları vaki olmuş bu yalnızlık şehri neden nazlarıyla gitti ki.
-Hüznün vurdukça yürek merkezine, senden caddeler yıkılacak.
-C/esaretini topla onun gittiği dehlizlerde. Bir kaçış filmine benziyor. Kader ile keder oynuyor .Sen baş rolde , rolüne sadıksın; ama o rolüne sadıklıktan çok senin sadıklığına inanmak ister.
-Bir kadının aynası sevdikten ve evlendikten sonra sadık bir eştir.Onun güven aynasında taranır, onun romantik güneşinde ısınmak, güneşlenmek ister.Onun ilgi iklimiyle mevsim mevsim huzurlar yaşamak ister.
-Şimdi romantizmin doruğunu anlatmakla ona yaşatmak farklı.Sen sadıklığı onun sandığından çıkarıp şeytanın sırtına verdin.
-Sen kendi günahkarlığının hamalısın.Şimdi vicdanın aşkı olan bu kara sevdanın müellifi olarak yazgısız sızıların toplandı.
-Bir gün işte hayat orada toplanıyor bilesin şair.

Y/anların sıralanıyor beklediğim soluksuz hayattan.
Ücralara sığınıyorum, senden bir ses, esinti, kırıntı, olsun diye.

Vuslat, renkli giysiler içinde içimi giyip durmakta. İçimde
düşürdün kalışları.Her zerrede senden k’alanların içindeyim.
-Yalnızlığım ürküyor,şehrin ağlıyor, nazların topluyor hayallerimi
İçimde başlayan yangının masalı okunuyor sen yok, yoklar çok, çoktan yokluğa giden sonsuzluğun son harfi düşmek üzre.
-Düşlerinin ilk harfi gerek Şehrinaz.