Sol Yanım Acıyor Şiiri - Lucifer Mornigstar

"Sol yanım acıyor, doktor…"

Bunu kime söylesem gülüp geçiyor.
Öyle eğreti bir acı taşımıyorum içimde.
Gizlice sızlayan
gözle görülmez
bir ömür yankılanan
o derin sancılardan benimkisi.

Dün gece rüyamda annemi gördüm...

Bana çocukluğumdan kalma bir şiir uzattı.
İçinde sararmış güller
unutulmuş bir isim
çizgili defterlerin kenarında bir "gitme" vardı
üstü silgi tozu kaplı.

"Üfle" dedi.

Üfledim geçmedi.
Tozlar havaya kalktı
tekrar düştüler.
Bazıları gözlerime kaçtı
bazıları içime.

Balkonumdaki saksılar solmuş.
Karpuz çiçeği eskisi gibi koku vermiyor.
Toprak çatlamış su bekliyor.
Güneş eskisi gibi değil
ışığı eksilmiş gibi.
Pencereden bakınca
şehir biraz daha uzak görünüyor.
Sesler boğuk renkler solgun.

Odamda bir dolap kapısı aralık.
İçerisinde neler var bilmiyorum.
Belki sadece boşluk
belki hiç açılmamış eski anılar & zamanlar.
Yaklaşıyorum
açmaya cesaretim yok.

Sokak lambaları yanıp sönüyor.
Şehir uyuyor gibi.
Caddeler boş
gökyüzü alçalmış.
Hava ağır
nefes alınamayacak kadar değil.

Kimse beklemiyor
kimse dönmüyor.
Bazı insanlar unutuluyor
bazı yaralar zamanla kabuk bağlıyor.

Biliyor musun doktor

"Hayat, acemi bir cellat gibi davrandı bana."

Bileğime ip doladı sonra çözdü.
Kanatacak kadar kesti sonra sardı.
Ne tamamladı ne eksiltti.
Beni bir yerde bıraktı.
Şimdi ne düşüyorum nede yükselebiliyorum arafta kalmış biriyim...

Sol yanım acıyor işte…

Eksiklikler zamanla hafiflemiyor.
Kelime söylenmediğinde yok olmuyor.
Gidenler bazen gerçekten gitmiyor.
Etrafta dolaşan bir gölge gibi
sesi duyulmayan bir fısıltı gibi
varla yok arası bir his gibi bırakıyor geride...

"Gidişini yazamadım diye ölmedim ya…"

Ölmedim ama eskisi gibi de değilim.
Bazı şeyler silinmedi
en net hatırladıklarım bile flu artık.
Eskiden derin olan yaralar
şimdi yalnızca bir sızı.

Tek hatırımda kalan
kahve dolabımın üstünde asılı duran yazı

"Sen kahve değilsin kimseyi mutlu edemezsin."

Kahve soğumuş
dolap biraz eskimiş
yazının harfleri silinmeye başlamış.
Mutluluk hâlâ uzak
imkânsız değil gibi.

Bazı ölüler toprağa değil
insanın içine gömülüyor.
İçimde gömülen her şey
şimdi sessiz.
Kendi haline bırakılmış
zamana teslim edilmiş.