Sol Yanım Şiiri - İlban Orkun Karamüftüoğlu

Ben en çok seni
yüreğimin sol yanında aradım.
İnsanın en çok kanadığı yerden.

Evet, yalnız kaldım.
Yalnızlık dediğin,
sensizliğin başka bir adıymış meğer...

Nefes aldığım her anda seni yaşadım.
Sen bir oksijen gibi girdin mi içime,
hiç sordun mu
yakılan ciğerler nasıl yaşar?

Yeni doğmuş bir bebek gibi
her nefesi çekerken
ağlamak istedim.
Çünkü bazı nefesler
hayat vermez,
alıştırır.

Ciğerlerim oksijenle
ilk kez tanışır gibiydi.
Seni aşk diye aldım hayatıma,
ilk aşk gibi—
bilmeden,
korkmadan.

Evet, ben en çok seni özledim.
Kokunu,
konuşmanı,
sesini…
İnsanı insan yapan
o küçük ayrıntıları.

Ben senin varlığında
hasret kalan yanındım.
Varlığına
en derin hicranı duydum.
Kaç vakit vardı
kokunla yaşam bulmama?

Senin tenin
koca bir Hicaz makamıydı.
Ben hayatında
hüzünlü bir Dügâh oldum,
bir durak gibi.
Oysa insan
sevdiğinin yolunda
durak olur mu?

Ruhuna âşık bir hasretim ben.
Ölüyorum.
Ama herkes
yaşadığımı sanıyor.
İnsan nefes alırken ölür mü?
Oluyormuş.

Aldıkça nefes
yüreğim yanıyor.
Ciğerlerim değil,
sol yanım tutuşuyor.

Söylesene sol yanım,
ruh kaç gram ağır bedenden?
Ben senin zerreden var olsam,
ruhunun yüreğinde
hisseder mi
benim ağırlığımı?