ne kadar ateş verdiysen,
o kadar yandım....
tabi ki mecazi anlamda değildi duruşum...
teselli ikramiyesi gibiydi bıraktıkların,
almaya lüzum bile görülmeyen....
gönlümün perişan ipliklerinden diktiğim elbiseyi hediye ettim yalnızlığa...
pembeleşene kadar kavururken
Sırtımda, taşınmaz yükü göklerin;
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Devamını Oku
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta