Sokul Şiiri - Altan İlhan Arslan

Olabildiğince sokul, uzaklığın farkındasın
düş kopan yamaçlar gibi yüreğime sokul.
Bir güneş gibi gündüze, geceleri ay gibi
şuha vurmuş mehtap ol, sarıl suyuma;
dokun ey ruhumu kuşatan, tenime sokul!

Yakındır dibine gölgeler şu uçurumların
mekruh düş, gölgelerde yaşayan bilsin!
Sen yamaçların en güzeli sevdası
sokul, bakir yüreğinle güneşime sokul!
Senin için tırmanan şu ölümlü de bilsin.

Azar etme! Yüzün kırışık, sorma neden
nedensiz verilir aşk'a bir yürek, bir beden.
Alçalmışa değmez bu mihrabın ulu sözü
sokul, manaya varan devran gibi sokul;
seccadeye varan başı o yüreğin dinlesin.

Hangi kumsal sevişmez dalgaları gelince
sende düş ey gövdemin harlı terine.
Hem Kut'sun hem de Mut! Nimet gibi sokul
revaya düşme sen, kurul şu soframa.
Bırak seni bende kal, kendinden kurtul.