Sokrat'in Betiginin Hamisi Şiiri - Fuat ...

ne ruyaydi, ne sani,
zamandan vareste bir cezbe ani...
kavramlar notrlesir oylesi anlarda;
benlik kavrar, tum enginligiyle zamani.

gelecek:
gokyuzu kivaminda bir fanus,
gecmis:
engin ve derin bir okyanus...
fanusu biraktim uydurukcu kahinlere...
ben dalarim, bir dalgic edasiyla;
gunume maya calan dunlere.

yine anlardan boylesi bir an,
alip basimi vardigim tarih
Nasirali'dan ote bir zaman...
yer, Atina...
Atina icre bir meydan.
kehanet bugulari siziyordu tum efsunuyla
Akropolis'in ustune,
Delfoi tapinagindan.

koca meydan olmus durusma yeri...
durusma yerinde besyuzluk juri.
yargilanan ise;
sis gobek,
basti bacak,
portlek gozlu biri...
yumurtasini henuz delen civcivin bakislarini andiriyordu,
daracik ufku catlatan
portlek gozlerinin feri.
yargiliyordu koca hacmiyle besyuz bas
minnacik bedene sigmis bu dev neferi.

isnat:
test edilmesi bile yasak
olaganustu bir tat

desmis bencil Zeus'un kutsal ocagini
yagmalayip yutmus cevher dolu bagini

oturmus haliyle,
aliskin olmayan mideye, yuttuklari:
belliki sizliyor
kekremsi tadindan, tahris olmus avurtlari.
sindirmek zor olsa gerek,
boylesi bir mideyle bunca agir cevheri
zira, sismis karni,
solmus beti, benzi;
beter portlemis gozleri.

dalgalandi bir an besyuzluk juri
kalkti ayaga, magrur edali sozculeri...
- kurtulmak kabildir hala, bu izdiraptan;
bogazina bir parmak atip da
yuttuklarini kusuvermekle geri...
deyip mutalasini bildiriyordu,
ilhama ket vurmayi, erdem belleyen juri.

otekinin ise gozleri...
heleki o gozleri...
portlesede bir baskaydi feri.
apacik okunuyordu, o gozlerden
saril saril akan, berrak dusunceleri.

- deldim, gectimse artik,
ufuk bildiginiz o ceperi
artik ne yama vurulur,
ne de donulur geri.
neden kusacagim ki,
benimle ancak anlam kazanabilen, bunca degeri? ..
derken isildiyordu,
beyninin aynasi gozbebekleri.

mutalanin aksine,
yuttuklarinin ustune,
deva olsun diye, sindirimine;
dikti kafaya serbet icercesine
baldirandan suzdurulmus,
bir tas zehri...

celen bir nakis gibi islemisti
kafasina diktigi tasa,
keskin dislerinden;
menevisler yayiliyordu,
onca betigin minicik hamisinden...

layiktir en alasina
sahip de olmali, insan
hic bir deger ustun olamaz,
sahip bulundugun, insanligindan! ...