Sokaktaki Adam Şiiri - Nedim Filiz

Doksanbirin Martıydı,
Atasözünü doğrularcasına bir soğuk vardı dışarıda.
Ben ise, sıcak evimin buğulu penceresinden,
Dışarıyı seyrediyor, yağan kar tanelerini izliyordum.
Saat bir hayli geç olmuştu,
Kimsecikler yoktu sokakta,
Minibüs durağında bekleyen adamdan başka.
Ne bekliyordu acaba?
Bu saatte arabada yoktu.
Fakat çok düşünceliydi,
Yıkılmış, biçare bir hali vardı, sokakta ki adamın.
Yanan sigarasından derin, derin çekiyordu.
Arada bir elini çenesine götürüyor,
Ve olamaz neden, neden der gibi bir hali vardı.
Kar hızını arttırmış, tipiye dönmüş,
Yerler tamamen bembeyaz olmuştu.
Sokaktaki adamın üzeride beyaz olmuştu.
Soğuğu umursamıyor fakat üşüyordu.
Sıkıca sarıldı paltosuna,
Derin bir nefes daha çekti sigarasından.
Ve cebinden küçük bir kağıt çıkardı, baktı.
Uzunca bir süre.
Tekrar cebine koydu, iç cebine koymuştu bu sefer.
Yürümeye başladı sokaktaki adam.
Gidiyor dediğim anda tekrar geri döndü,
Birkaç kez tekrarladı bunu, sokaktaki adam.
Bir kez daha çıkardı iç cebindeki kağıdı,
Baktı, daha uzunca bir süre,
Diğer elini paltosunun diğer cebine götürdü,
Bu kez bir tabanca vardı,
Sokaktaki adamın elinde.
Hem korkmuş, hemde merakla izliyordum.
Elindeki kağıda bir kez daha baktı,
Kafasını bir sağa, bir sola salladı,
Ve tabancayı şakağına dayadı.
Gözlerimi kapamıştım, bakamadım.
Bir el silah sesi yankılandı, boş ve sessez sokakta.
Yere yıkılmıştı sokaktaki adam.
Kendimi hemen dışarıya attım.
Soğuk ve tipi suratıma bir tokat gibi çarptı.
Koştum, geç kalmıştım.
Nefes almıyordu artık, ölmüştü.
Vücudu hala sıcaktı sokaktaki adamın.
Fakat elini yumruk yapmış,
Az önce cebinden çıkardığı kağıt vardı.
Zorla olsada aldım elindeki kağıdı,
Birde resim vardı, kağıtta ise bir not,
Bir bayan resmiydi bu, üzeri karalanmış,
Not’ta ise “elveda serseri” diye yazıyordu.
Sokaktaki meçhul ve yabancı adamın.