Sokakta Üç Kişi Şiiri - Yusuf Çuhadar

En son matemimi bıraktığım sokakta üç kişi
Bir adam ve kadın yanlarında ufak bi çocuk
Adamla kadın yanyana durup el ele tutuşmuş
Çocuk çok gevezeki bir oyuncakla avutulmuş
Adam sessiz ve dingin martılar kadar sakin
Taki kadının eli elinden kayıncaya değin
Kadın öncelerden iyi bildiğim biri
O eski haliyle hanım hanım gözleri iri
Etrafta ne mahalleli ne de esnaf var
Bildiğim tek şey karşımda mazim var
Yaklışıyorum sesler geliyor aileden
Duyuyorum tam birbirlerine bağırırken
Onlar daha görmediler ben karşılarındayken
Ayrılacaklar gibi görünürde bir şey yokken
Gördüklerim geçmişi hatırlattı ki gözlerim yaş
O kadın benim ilk ve son aşkımdı be arkadaş
Uzaklaşıyorum ordan kadın beni gördü sanki
Arkamdan bir iki ses geliyor beni çağırıyor gibi
Ben çok üzülüyorum sessizce bi köşede
Bir kuş duruyor yanımdaki iskembede
Üzerinde yazı var yazıda sevgi kuşu deniyor
Acım kat kat artmışta sanki üzerimde tepiniyor
Yan tarafımda avcı tüfekleri satan dükkan
Yanımaki beşyüz lirayla dökülecek gibi kan
Aldım en iyisini hedefim şakaklarım
Çok koşmuşum ki sızlıyor bacaklarım
Arkamada bir el omzuma dokunuyor
Sanki küçük bir melek beni kolluyor
Vazgeçiyorum son bir kuvvetle daha da uzaklaşıyorum ordan
Dükkandakiler elimdeki silahı görmüş ki bakıyorlar camdan
Yol karşısından etrafıma bakamadan geliyor bir ses
Bir kamyon çarpıyor yürürken verdiğim bu son nefes
Ölmüşüm herkes etrafımda bana bakıyor
Kimse tanımıyor ama analar yürek yakıyor
Çocukluğumun kadını gelimiş duruyor yolda
Bakıyor ki sessizce yatıyor bir baş kolda
Yüzümde gizli bir mektup var benim
Orada yazıyor nasıl sevdiğim ve derlerim
Acılarım, pişmanlıklarım bir başta
Kimse anlamıyor ki kadından başka

( Bu şiiri gerçekte olmayan birisine yazdım..)