Sokakta Ölüm Şiiri - Muhittin Laçin

SOKAKTA ÖLÜM

Sokağın ortasında bağırıyor bir adam
Yetişin yatişin ölüyor dedi babam
Kim ölüyor kim öldü kime ne oldu orda
Kimi camdan asıldı kimi baktı balkonda

Bir evin köşesinde küçük kıyamet koptu
Koştuk gördük ölüyü de ölüm ortada yoktu
Göz kapakları durmuş çene düşmüş asılmış
Eli yüzü soğumuş bacakları donuktu

Yığıldı çoluk çocuk havarcılar çoğaldı
Telefonlar on kere ambulansı aradı
Birisi hayır dedi sen ölemezsin babam
Anlamadık ölüme mi bağırdı ölüye mi bağırdı

Sağlıkçılar yetişti göğsünü gere gere
Doktor dedi durmayın uzatın şunu yere
Eldivenli hemşire yokladı şakağını
Körükçüler göğsünde çöktü kalktı on kere

Sustu pes etti doktor öldü bırakın dedi
Ne kalbi çalıştırdık ne nefes geri geldi
Acı sessizlik çöktü herkesin suratına
Şu duvarın dibinde bir hayat sona erdi

Adam bir saat önce elli dolar bozdurmuş
Hanımdan tembih almış pazara gidiyormuş
Ne bilsin ki Azrail arkasında yürüyor
Vakit zaman tükenmiş aniden kalbi durmuş

Evine götürdük de şaşırdı çoluk çocuk
Herkes coştu ağladı üzüldük bizde dolduk
Kardeşi elleriyle kapattı gözlerin
Kestik elbiselerini acele soyundurduk

Hanımı ağıt yaktı ben sana doyamadım
Kuş oldun uçtun herif helallik alamadım
Beni bu genç yaşımda yalnız bırakıp gittin
Emekli yok yok ev kira şimdi ortada kaldım

İnsan ölüme uymaz ölüm insana uyar
Ya bir kurtuluş olur ya seni yalnız koyar
Muhittin dedi bacım senin başın sağ olsun
Herkesin bu dünyada bir ağlama günü var

Muhittin laçin yazılış tarihi.1988