Sokakların Kadını... Şiiri - Ayhan Sarıkaya

Arıyorsun yıkılan pembe hayallerini,
Bir gün görmezsen çıldırırdın sevenlerini,
Her şey rüyaymış; şimdi anladın yaşamın gerçeklerini
Sen sokakların kadını! ..

Nerede kaldı; heyacanlı kalp atışları,kıvılcım saçan gözler,
Hasreti bile seni kahretmeye yeter.
Maziye gömülüp gitti hepsi de birer birer,
Sen sokakların kadını! ..

Sevenler, kol kala sinemada, parkta, yollarda
Sen orospu,adi yosma diye kaldırımlarda, sokaklarda,
Bir dilim ekmek parası için acımasızlığın kollarında,
Sen sokakların kadını! ..

Böyle bir türlü geçmiyor kör olası yıllar,
Her günün ayrı bir ızdırap,ayrı bir keder
Kahrolası yoksulluk, seni ezdikçe ezer
Sen sokakların kadını! ..

Sevenlerin alıp götürdüler senden,
Yapacak birşeyler gelmiyor ki elden,
Yiyip bitiriyorsun kendini elemden,dertten
Sen sokakların kadını! ..

Neredeler sana yananlar,gözyaşı dökenler,
Şimdi hepsi de değişik koylarda
Sevgili avındalar...sevgili avındalar...
Sen sokakların kadını! ..

Şimdiki aklın olsaydı,
Sever miydin,o serserileri delicesine
Hiç düşer miydin o zalimlerin pençesine
Sen sokakların kadını! ..

Her şey boşmuş geç de olsa anladın
Sevmeler- sevilmeler hepten yalan
Hep göz yaşları oldu, sana maziden kalan
Sen sokakların kadını! ..

Bir zamanlar kırlarda koşan hür bir ceylan,
Şimdi ise kafeslere hapis olmuş
Namussuz(! ..) bir kadın oldun sorgulanan
Sen sokakların kadını! ..

Üzülme... üzülme... Tek sen değilsin umutlarını yitiren
Sayısız zavallılar var. Paçavra gibi ezilen, horlanan
Hain sokaklara atılan.
Sen sokakların kadını! ..