Sokakların Delisi Şiiri - Bolat Ünsal

Bir bahar sabahıydı
Onu tanıdığımda.
Yorgun ve bitkindi
Yaşlı bir menekiş’in altında.

Kuşlar şarkılar söylerken
Parktaki hurma dallarında
Güneş tepeleri okşuyordu
Falezlerse yorgun uykusunda

Gözlerinde inciler
Parmaklarında Gelincik sigarası
Avuçlarında bir yürek vardı
Fırlatıp atacaktı uçuruma
Korkuyordu, sevgisiz kalacaktı.
Anlayamadı nedir çilesi?
Anlayamadı sokakların delisi...

Bir bahar sabahıydı
Onu tanıdığımda
Amansız aşk solurken
Soğuktan morarmış dudaklarınla,
Güneş aydınlanıyordu saçlarında,
Gece nazlanırken şafağında

Ayaksız kaldırımların soğuk yüzü
Kedisiz çöp bidonları doluydu tıka basa
Köpeksiz sokakların sessizliği
Alnına yazılan değişmez yasa
Belki anılarından kaçıyordu,
Belki de menzili çok kısa

Bekçi düdüklerinin sustuğu,
Lambaların sokaklara küstüğü
Masalarda, raflarda, vitrinlerde
Kâgir sabahçı kahvelerinde,
Şehir yeni güne başlarken
Anlayamadı nedir çilesi?
Anlayamadı sokakların delisi...

Bir bahar sabahıydı.
Ellerini tuttuğumda,
Belki son sahnesiydi oyunun,
Oynadığı, hayat oyununda

“Ne dünyanın sonu gelirdi
Giden vefasız sevgililerde,
Ne de efsane aşklar biterdi
Sevmeyi bilen gönüllerde.
Her batan gün gebedir,
Doğacak bir yenisine.
Sabır, yarınlara tutunmaktır...
Alışmaktır, en kara günlerine.”

Ben anlattım, o sessizce dinledi.
Anlamıştı, pişmandı başını salladı.
Sevgiden söz ettim, gülümsüyordu.
Çatlamış kuru dudaklarında bir ıslık,
Yeniden başladı hayata bir kuşluk
Sonra avuçlarımdan kayıp gitti,
Karıştı kalabalığa, sokakların delisi...

Bolat Ünsal / Falezlerdeki Çığlık 2004