Kefensiz Cenaze Şiiri - Metin Bahri

Yalnızlığın yeşerdiği sokaklarda ayak izlerim
En derin karanlıklar bile kesemiyor
Alt edemiyor yüreğimdeki çığlıkları
Bazısı çok uğraşır tutunmaya
Aşınır elleri sürüklenmekten, debelenmekten
Yine de vazgeçmez denemekten
Benim çaresizliğimden utanır âşıklar
Yüzüme dahi bakmaz oldular
Çalmaz oldular aşk ile kapımı
Bense bir imkansızlık pençesine kuruldum
Alıp koydum yüreğimi acımadan
Ya parçalar ruhumu çıkrık misali
Bir daha farımaz olur
Ya da sürer bu kervanı yollara
Çınlasa da dünya dönüp bakmam

Ruhumun yanışı, dervişin bakışından
Gözümün titreyişi, kervanın kederinden
Her şeye rağmen ayakta kalan
Ve örselenen yüreğimin yanışıysa
Bir mâşukun çektirdiğindendir
Yine de alır elime ilerlerim
İnadına severim bu bozuk düzenin
Sevmenin suç olduğunu
Sevgiden anlamayanlar anlatır her daim
Susmak bilmez bir akarsu gibidir dilleri
Yorulmak bilmez
Oysa, âşıklara sorsanız sevgi denen mucizeyi
Lâl olmuş bakar size karanlıklar içinden
Mâşuğuna adarken kendisini
Anlatmaya vakti, başını kaldırmaya mecali olmaz

Derin bir geçmişe sahiptir ayaklarım
Yürüdükleri her yolda çamura batmakla meşhur
Her ne kadar kazısan da sonu gelmez bir derinlik
Kendini atmakla meşgul
Durup bakıyorsun göklerden başlıca
Düşünmek dahi cesaretlendirirken şu sarksaklamış vücudu
Tek bir adımın koparır içimdeki kıyameti
Bütün şehir konuşuyor hakkımda
Bütün kâinat besleniyor ruhumdan dökülen zehir ile
Yine de inanmam senden dökülen tarihi damgalara
İstemem deşmesini şu kaldırdığın dikenden kılıcın yüreğimi
Kaostan beslenen bir kaya misali
Gelen dalgalara gülümser gibisin
Sadece sırtını okşamalarına izin var
Daha da güçlenmek için
Yine de çizilmez bu duruş
Yıkılmaz bu karar
Her ne kadar vurulsa da hançer ile
Ruhumu parçalayan bir çıkrık'a feryadım
Acımadan alıp çevirdiği şu müptezel gözyaşlarımın
Kimin kuyusundan yüz çevirdiğinin farkında bile değil
Alıp götürsem ruhumu uzaklara
'Uzak nedir?' diye soranları haklı çıkarmaktır korkum
Ben, bir denizi bilirim, bir de âşıkların cenk ettiği dağları
Biri devrim yapar, diğeri aşka doyar
Böyle bir imkansızlıkta kaybettim
Aslında hiç acıtmadı
diye yalanlar söylemek gelse de içimden
Dokunduğum duvarlara yeminim
Suladığım taşlardan ümidim
Konuştuğum herkese sözüm var