Sokaklara Veda Ederken Şiiri - Hüdai Ülker

Yüzümün kavrulduğu bu sokaklarda yürümek
en çok bana yakışırdı
çünkü burada güneşli kuşlarla geçerdi vakit
onların kanatları koynumda birikirdi,
bazen bir endişe sürüklenirdi arkamdan
ben yürürdüm briket duvarlardan kızlar sıyrılırdı
ben geçerken çıkıp gelirdi bir yalnızlık
neden erken kalkardı onlar, elleri neden tütün kokardı
bu yokuşlarda bana bir yalnızlık çarpardı
o toprak yollar ürkütürdü gençliğimi
ve şefkatim hırpalanırdı, isyankar yıllarımı düşünürken
briket duvarlar acımasızca ıslanırdı burada.

Çok önceden verilmiş bir sözüm vardı
ellerimi başıma koymuştum ve demiştim ki
artık kaçmak lazım buralardan
çünkü ben dağların ardına sevdalanmıştım
çünkü bu yokuşlar artık bana türkü söyleyemezdi
sana hainlik te yapamazdım
isyankar beynimle gezdim kaç yıl.

Şimdi ağzı köpürmüş bir deniz düşer uykularıma
o güneşli kuşlar çırpınır içimde hala
gençliğimi ürküten taşlar vurur yüzüme
artık bağışlasın beni o hayaller
sevebilirse sevsin tekrar o yorgun eller
briket duvarlarda ıslanan kızlar
yağmur, rüzgar ve kuşlar razıdır sizden
bırakın o yaşam o sokaklarda kalsın.