Sokaklar Sessiz.... Şiiri - Aynur Yazıcı

Sokaklar sessiz.
Yürek kimsesiz.
Yürüyorsun nefessiz karanlığa doğru...
ne sokak lambaları aydınlatıyor yüreğini,
ne ısıtıyor ellerini.
Ve sen üşüyorsun kuytu akşamlarda.
Ve yürüyorsun nefessiz...
yürüyorsun kimsesiz karanlığa doğru.
Çiçekleri solmuş, yaprakları dökülmüş mevsimin.
Dönüşü yok mu, bu nasıl bir yemin?
Sokağı ıslatan gözyaşları söyle kimin?
Yollar ıslak ve de kumludur.
Yürüyorsun hala...
yeter artık, dur!
Bütün saatleri durdur.
Beklediğin an-ı seyyale bu mudur?
Ne sokak kaldı gözlerde.
Kaldırımlar inişli çıkışlı hayat basamakları,
İnip de çıkamadığın...
bu dem her şey oldu darmadağın.
Çık Benden Bakiye sığın.
Sokaklar sessiz.
Yollar ıslak.
Ne okuldan çıkan çocukların sesi var kulaklarında.
Ne bir nağme yüreğini sızlatan, dudaklarında.
Çık, çıkabilirsen bu bilmeceden.
Ne ağla, ne de yüreğini dağla...
Hani istiğfar, hani tevbe...
Hani yürek sızlamaları...
Artık ne kırmızı var, ne yeşil, ne mavi, ne sarı.
Bütün renkler döndü siyaha.
Beklediğin bir tek sayha...
ne çileyi yükledin sırtına.
Ne dindi yürekteki fırtına.
Sokaklar sessiz.
Yürek kimsesiz.
Ve sen yürüyorsun hala!
Söyle bu sığındığın kaçıncı kal'a