Sokaklar Şiiri - Erdal Keskin

SOKAKLAR

Gün, yorgun düşmez bu sokaklarda
Duvarlara sunulmuş bedenlerle yaratır kendini
Kendi kudretinden yeniden
Ne ziynet ne de mülk kokar hava
Baharatlanmış aşk var, dalga dalga
Gelip geçen tez nakaratlar da

Silueti kendinden büyük kemanıyla
Bir düş kemancısı paylaşımda
Ezgileriyle maviler gökleri
Bitmiştir
Yelkovanın akreple savaşı
Ve kaybolmuştur artık yaşam
Bir başka yaşamın içinde

Köksüz bir yaban gülü
Uzak kaldırımda
Hohlayarak ısıtmaya çalıştığı yaprakları
Yatay parke taşlarında
Ve yansır üstüne aydınlık
Arada baktığı yıldızlardan

“Selam sana ey güzel insan”

“Sana da selam olsun”

“Bu vakitte bu güzel yerde
Neylersin tenhada kendinle? ”

“İş tuttum
Ve geldi vakti gitmenin”

“İş tuttum? ”

“İş tutmaktan kast, çalışmak
Yapılması gerekenleri yapmaya çalışarak
Bir şekilde hayatta kalmaya çalışmak
El açarak da olsa yani!

“ Gereklilik midir peki tuttuğun iş?

“Yaparsan bilmeden bir yanlış
Bakarsın geriye
Ve düşünürsün, yapılan yanlış ne diye
Gereklilik midir peki bakmak geriye?
Geçmedi mi sefil insanlar asırlardır dizelerde?
İcra edilmedi mi sanatlar meyhane köşelerinde?
Bir etmeye çalışmak yerine
Kabul edinilmesi gerekilmez mi hepsi bir diye?

“Ey sefil insan!
Al o zaman hak-ettiğin bu kuruşu sen”

“Bugünlük kendime yetecek kadarını aldım
Alırsam o kuruşu, iş tutmamış olurum bugün ben”

Ne tuhaftır bir gün adım atamayacak olmak
Ya da atılmış adımların anılarıyla yaşamaya çalışmak

17 Haziran 2015