Sokaklar Şiiri - Ömer Şamil Velioğlu

Islak kaldırımlarına uzandığım gün arkadaş olduk
Ve sırdaş olduk kara bulutların getirdiklerine
Sen ümitsiz, ben yorgun, lambaların sönerken
Sırrımı gömdüm kaldırımlarının ta derinliklerine

Biliyorum, kaldırımlarını emanet ettiğin köpekler
Zamana sattı uykusuz gecelerde büyüttüğün ümitlerini
Görüyorum, ezilmişsin, belini bükmüş modern kuleler
Zindan edinmişsin, sıra sıra dizilen gökdelenlerin gölgesini

Duvarların hep yosun tutmuş, fidan büyümüyor topraklarında
Kurumaya yüz tutmuş bir ağaç gibi olmuşsun
Senide mi zehirledi yoksa kapitalist fabrikaların dumanları
Yoksa bağrından çalınan çocuklarının yasını mı tutuyorsun?

Bakma dertli dertli, sil göz yaşlarını
Hiç yakışmıyor yetimlerin babasına bu hüzün
Bilirim derin acılar büyütüyorsun kucağında
Dertli bir tiryakiyi anımsatıyor sapsarı kesilmiş yüzün

Karanlık çökünce ıssız kaldırımlarına
Ve kaldırımlarında bir çift ayak sesi duyulunca
Vakit buluşma vaktidir unutma!
Acını acıma kat, göz yaşların dökülsün avuçlarıma