Sokaklar Şiiri - Nural Tiryaki

Evimin penceresinden baktım.
Denizle bulutlar birleşmişcesine,
soğuk sisli sokaklar.
Taksiden bir adam indi,
Lacivert takım elbisesiyle,
sağa sola yalpalıyordu,
eşi onu evde bekliyordu.
Telefonu açtı,geç geleceğim dedi.
Sarışını koluna taktı gitti.
Bir bayan korkuyla, hızlı adımlarla
ordan uzaklaştı,
kimbilir nesi vardı.
Elleri kara bir çocuk çöp ayıklıyordu,
belkide hasta annesi ekmek ilaç bekliyordu.
Sokaklar en iyi dosttu,
kimseye sır vermiyordu.

Nural61
aralık2006