Sokaklar Şiiri - Mehmet Emre Dursun 2

Benimki yalnızlığa teselli
Seninki sonsuzluğa bedelli

Bu serseri sokak da esen deli yeller
Benim kaderime yön veren Çelik eller

Öyle bir esrar vardır ki bu gecede
Sokakta isen anlarsın sadece

Yemeği sıcak olanlar anlamaz beni
Yatağı sıcak olanlar anlamaz beni

Her gün bu sokağın Aşina yolları
Buz kesmiş demirden parmaklıkları

Sürünme gibi bir ses galiba yürüyorum
Gözümü yumsam da artık görüyorum

Ne elinden tutan var kaldırımlar dışında
Ne bir lokma veren var sokak lambam dışında

Yolumu aydınlatan sade aklımda yanan mum
Bana yoldaşlık eden ayak kabımda bir avuç kum

Kaderimiz bir yazılmış bu bir bedel
Benimki seninkini kovalayan bir ecel

Boş bu Dünya bugün de böyle gelir geçer
En büyük Niyazım ömrüm gecende biter

Ben gideyim uzasın gece uzasın gece ben gideyim
Boşlukta kalınca Emir Demir kemireyim

Bana öğüt veren yalnız parke taşları
Artık konuşmaz oldular sanki kopmuş başları

Mor ve Hicranlı gökyüzünde bulutlar
Heves kursakta içimde ukte kalırlar

Kimse anlamaz parmak uçları kadar kapı tokmaklarını
Ne de kapı tokmaklarının anladığı kadar parmak uçlarını

Bu sokakta harabe evler ve balkonları
Ayaklarımı deşiyor pencerelerin cam kırıkları

Küçük bir balkon küçük sarı bir çiçek ne o hasta mı var
Cümle insanların bu garip canıma kastın mı var

Benim sırtımda bir kazak elimde bir çul
En büyük niyazım ol artık kabul

Kelime-i şehadet ile nefesim kursakta bitsin
Benim ömrüm bu esrarengiz sokakta bitsin