Islanmışım yaralayan bir yağmurun altında;
Ey karanlık, loş sokaklar gelip size sığındım.
Avâre bir serseriyim kötülerin katında;
Oysa ey müjdeli bahar, en aydınlık çağındım.
Tanır beni kaldırımlar, tanır beni geceler,
Tanır beni şu ağlayan, zavallı, garip kedi.
Hoyrat, zalim karanlıklar hep ismimi heceler,
O yüzdendir yıllar yılı yalnızlığım bitmedi.
Hatıralar beni çıkmaz bir sokağa gömdüler.
Kimbilir nerelerdedir, kimse bilmez kabrimi.
Ey dertliler, ey yoksullar, ey ızdırap yüklüler,
Hiç olmazsa siz biliniz, siz biliniz kadrimi!
Kimsesiz bir çocuğum ben, sokaklar bilir beni.
Nereye gitsem yaşamın acımasız tokadı…
O yüzden gözlerim kanlı, gören irkilir beni.
Viran gönlüm tekmeleri bir lahza unutmadı.
Ben sokaklar çocuğuyum, sokaklar sever beni.
Acılarım dile gelir her adım atışımda.
Sokakları özlerim ben, bu ayrılık yer beni;
Özlerim ben sokakları o sonsuz yatışımda.
Akpınar Dergisi, Sayı:37
Maki Dergisi, Sayı:82
Kayıt Tarihi : 3.7.2017 22:52:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
