Sokaklar Şiiri - Şeref Işı

Yıne gecelerine yabancı oldugum bu sehrın ıslak caddelerinde yürüyorum bir başıma.
Soğuk iliklerime kadar işliyor gömlek ceplerime kadar dolan yağmur damlaları tenimi titretiyor.
Bu saatlerde kimse olmuyor sokaklarda,bir gidecek yeri olmayanlar,birde bekleyeni olmayanlara ev sahipliği yapıyor sokaklar, he unutmadan birde sürekli elleri cebinde olanları gorursun yol boyunca yürürken,elleri ceplerindedir çünkü ellerini tutacak bir el yoktur hayatlarında,anlamsızca susarlar ve boş gözlerle bakarlar etraflarına.
Bir de ceplerinde sıkıca tuttukları en sevdikleri tarafından sessizce bırakılan elvedaları vardır onların.
Belkide hayalinde bir çift göz vardır,gecenin karanlığına inat ona hala hayaller kurduran bir çift göz vardır.
Evlerin ışıkları yanmaktadır ve her ışığı yanan evde ayrı bir hayat hikayesi vardır,bir de hiç ışıkları yanmayan evler vardır ki;içinde eşyadan çok yanlızlık vardır o evlerde.
İşte o evlerden birinde oturur elleri cebinde dolaşanlar,belkide bu soğuk gecelerde anlamsızca dolaşmalarının sebebi budur,o yüreğinden dahi karanlık eve girmemek içindir bu asla varacak hedefi olmayan yürüyüşler ve bu faslışahane yıkılmalar.
O saatlerde alkol duvarını aşanlarda sokaklardadır,her kadehe bin kederi doldurup içenleride görürsün sokaklarda gecenin karanlık heyulasında aradıkları bır mazi vardır,bilirsin eskiden mutlu fotograflarımızı koyduğumuz albümlerimiz vardı evlerimizde ve özlediklerimizi sayfa sayfa çevirdik işte öyle çevirir sayfalarını mazinin ve belki de kendisinin bile bilmediği bir yerde sızar kalırlar,adına nedeni hiç sorulmadan ayyaş denilenler.
Sokaklar hayat hikayesi doludur anılar cadde boyu adım adım takip eder seni bazen acın gözlerine vurur ve yağmurla yarışmaya başlarsın,gözyaşlarının da rengi yoktur tıpkı ölü yağmur damlalarına benzer gözyaşların.
Ve bilmelisin ki;tek farkı "gözyaşları asildir,yere düşmez"...
Bir an güneşin doğuşunu görmek için düşünür ve sonrasında hemen vazgeçersin,çünkü tenine bir çakıltaşı gibi düşen her yağmur damlası seni üşütmüştür.
Ve yönünü o ışıkları yanmayan eve doğru çevirirsin çaresizce.Cebinden çıkardığın anahtarla kapını açarken düşünürsün şimdi kapıyı açtığımda karşımda olsa dersin oysa bu ütopik bir hayaldir ve içeri girdiğinde dilinde sitemler vardır birbiri ardına sıralanan.
Yığılırsın yine ışığı dahi açmadan koltuğa
Ve gözlerin karanlığa iyice alıştıktan sonra duvarda olan ve mutlu günlerine ait o fotografa dalarsın bir an,sonra kendi yalnızlığının deryasına dalıp gidersin farkında bile olmadan çünkü seni bekleyen daha çok yanlız günlerin vardır ve oklarını batırmak için beklemektedir sen ise herkesin söylediği gibi ayakta kalmaya,yıkılmamaya ve güçlü olmaya mecbursundur.
Öyleyse iyi geceler yanlızlığım,güçsüzlüğüm,yıkılmışlığım.
Oysa ben mutlulugu da çok sevmiştim,neyse o beni sevmedi işte....