Sokak ve İnsan Şiiri - Yunus Doğru

Sulu boyalı sokaklar
Bir tokmaklı kapı gülümser
Asfalttan bir kız geçer “Fit”
Lostra Ahmet çekici vurur parmağına
Söylenir vay anasına, avradına
Neyse sonra gülümser adam
Gülümser kaldırımlar, gülümser makadam

Tekili Ahmet köşede,
Kaytan bıyıklı zamanlarda çakmaklara gaz derdi.
Bıyıklar vaz geçti kaytanından,
Her gün bir yarımlıkla kafa bin beş yüz
Çökmesinler diye kolonyalı kola içiyorum der

Parşomen Sahaf tek şekerli
O mutlu, lakin kitaplar kederli
Dikine dizi verse vallahi hepsi gülümseyecek

Köşede bir ahşap kapı açılır
Gıcırdar şıgıl şaparak
Kartal ile martı yer değiştirir

Tepeler kurşuni, sahil hala beş çeşit mavi
Dalgalara bakıp ne zaman dalıp gitsem
Ne çok unutulmuşluklarımız var
Elleri ellerimize, gözleri gözlerimize değmemiş

İyot Ahmet mahalle balıkçısı, biraz feylesof
Geçenlerde çay ocağında
Akıl, merhamet ve matematikten uzaksa bir din
Zayıf zihne bulaşmış bir hastalıktır demiş
Yetmemiş; insanlar beş çeşit yamyamdır demiş
Önce sokak, sonra mahalle, derken kasaba düşünmekte
Soru şu? İyot ya gerçek feylesof ya da kafayı yemiş

Sonra yukarı çatıdan bir güvercin havalanır
Arap çatıda elinde pervanesi
Kimine göre mahallenin delisi, kimine göre avaresi

Akşam olur, sabah olur sokakta,
Mahallede gün değişir, gündem değişir
Süt kaymak, yara kabuk bağlar
Bir evde taze, yeni bir hayat sesi
Meğer ki orada bir bebek ağlar
Beş dilde, dört mevsimin türküsü söylenir
Oy dağlar, oy dağlar