Sokak Taşlarındaki Sahipsiz Başlar

Ne ağlamak gelir içimden
Ne haykırmak boşluklara
Susmak en iyisi
Çaresizlikte sürünürken
Yahut ıssız bir köşe başında
Don tutmuş vücuduna
Sıcak nefesini üflerken

Alacakaranlığın altında
Bir taşa tutunmuşum
Sokaklar inadına sessiz
Bir miskin kedi yanıbaşımda
Ben gibi yalnız akşamda
Masum gözleri fersiz

Ayağımda eski bir potin
Yerleri karışlıyorum
Elimde sönük bir sigara
Bir aşağı bir yukarı
Ruhumu tutuşturacak
Bir ateş arıyorum

Ne hazindir sokak başları
Gecenin soğuk nefesini
Çekerken ta içerine
Hele yalnızlık ne müthiştir
Soğuk kaldırım taşının
Buz tutmuş sinesinde

Ah ne soğuklar dondurur içimi
Ne karanlıklar korkutur aniden
Kimsesizlik eteşinde yanmak
Sokakta tek başına donmak
Kahreder beni derinden