Bir sokak lambası şahit yalnız gecelere
Kaldırımlar ve yağmur sessizliği izliyorlar
Elimde şişeyle meydan okuyorum alemlere
Bir an Sokrates oluyorum, fazla düşünme diyorlar.
Şişeden iki göz bedenimi süzüyordu
Sanki senin gözlerini anımsıyordum
Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
This conversation is captivating, but the unspoken desires are even more thrilling. Can we explore them with honesty and a willingness to be vulnerable?
Bu şiir ile ilgili 1 tane yorum bulunmakta