Sokak Lambası. Şiiri - Ali Osman Yılmaz

Hani altında oturduğumuz,
Sokak lambası var ya,
Geçerken yanından,
Ağlıyordu hıçkırarak.
Sen gittin uzaklara,
Altında oturmuyoruz ya,
Ayrılığımıza üzülmüş,
O yüzden ağlıyormuş.

Altında oturduğumuz,
İlk geceyi anlattı,
Nasılda sevinirmiş o zaman,
Daha bir ışıldarmış,
Altında oturduğumuz zaman.
Nasıl sarılıp öpüştüğümüzü,
Neler konuştuğumuzu,
Anlattı bir bir.

Artık altında,
Oturmuyormuş kimse,
Oturduğumuz bank’ı da,
Kaldırıp götürmüşler,
Başka bir sokak,
Lambasının altına.

Şimdi sokak lambası da,
Benim gibi yalnız,
Ben sensizliği,
Sokak lambası,
Biz'sizliği yaşamakta.