Sokak Lambası Şiiri - Hasret Sayınta

Bir sokak lambasına
Kaç ömür sığdırılabilir ki.
Kaç şiir, kaç sevda.
Çocuktum, ışığınla kör oldum.
Gençtim, karanlığına gömüldüm.
Kimliksizdim, yansımanla umut oldum.
Ne çok doğdum, ne çok öldüm bu şehirde.
Kaç sevdayla, kaç zorunlulukla,
Kaç umutla adımladım sokaklarını.
Dağlarındaki zulmü, kaldırımlarında ki acıyı,
Bir tek ben mi gördüm.
Sahi ben kimdim?
Birilerinin evladı, kardeşi.
Birilerinin annesi, arkadaşı.
Kimliksiz uyruksuz bir mülteci.
Kimim ben?
Koca bir hasret dışında.
Hayatın ortalık yerinde, hep bir başına kalmış.
Her köşe başında gölgesini arayan bir avare.
Kimsenin kimsesi olamamış biçare.
Çığlık çığlığa sustum.
Sustuklarım parçaladı dilimi.
Şimdi konuşsam kim duyacak sesimi.
Uzatsam ellerimi kim tutar korkusuzca.
Bir sokak lambasına, kaç ömür sığdırılabilir ki.
İnsanlar !
İçlerindeki bilinmeze doğru adımlıyor yolları.
İnsanlar !
Akın akın kıyametine koşuyor.
Akşam herzamanki bir akşamdı.
Bitlis alev alev susuyordu.
Heyhat!
Hayaller süpürüyor sokakları bu şehirde.