Sokak Lambası Şiiri - Emine Sipahi

Issız bir sokakta yürüyorum
Sokağın tavanı kadar acılarım
Ay ışığı vururken sokağa
Kimse görmesin diye,
Islak kirpiklerimin,
Gölgesine saklanıyordu acılarım

Evlerin içinde ışıklar yanıyordu
Kiminde acılar vardı, kiminde hüzün
Sonra gece...
Karanlığın zifirisini bıraktı evlerin üzerine

Issız sokakta, adımlıyordum yalnızlığımı
Hava soğuk, ellerim ceplerimde
Kimsiz, kimsesizdim

Yolun ötesinde, bir sokak lambası
Vardım oturdum, yanındaki banka
Ah... Bu sokak lambası
Sanki dili vardı, konuşuyordu benimle

O geceyi, hatırlar mısın sevdiğim
Sokak lambasının altında, bakarken senin gözlerine
Gözlerin bir derya, yüzüyordum gözbebeklerinin içinde
Ay ışığı vururken, bal rengi gözlerine
Kirpiklerin, her devrildiğinde, kayboldum gözlerinde
Kirpilerin ok gibi saplanmıştı kalbime
İnsan kaç kere aşık olur aynı kişiye

Bu gece yine yağmur yağıyor sevdiğim
Seni düşündüm, seni anlatmak
Kelimelerin yetersizliğini, bir kez daha ispatlıyordu
Sana dokunmak, sana dokunmak bir hayal
Umut bile edemezken, rüyalarımda sana dokunmayı
Nasıl da kaplamışsın içimi

Kalbimin her odası sen, bir zerrene susadım ben
Kalbimdeki acı, sokağın tavanını sarıyor
Hadi bakalım, yorgun yüreğim
Bu acıları sürükleyebilirsen sürü

Öyle yorgunum ki, yüreğime prangalar vurdun
Ne bir adım ileri, ne de bir adım geri gidebiliyorum
Hasret bahçesindeki güllerin dikenleri
Yüreğimi kanattı da kanattı
Yüzümdeki keder izleri
Ömrümün son yaprağına kadar ulaştı

Ben sokağın tavanını da gördüm
Yerin en dibini de
Tarumar... Oldum çoğu zaman
Saçlarımın telleri isyan ederken sana
Yalnızca beni kör duvarlar avuttu
Ahım çıktı sokağın tavanına
Yine o sokak lambasının altındayım
Mutluluk ne kadar eskidendi
Yıllar bir tokat gibi vurdu, acıları yüzüme
Hüznün sokaklarında kayboldum
Yine bu gece