Sokak Köpeği Ve Ben Şiiri - Ölüler Konuşmaz

O kocaman şehrin karanlık sokaklarına nisan yağmuru yağıyordu. Hava soğuk ve ayazdı. Bense bir başıma naçar ve çaresizce o kocaman şehrin karanlık sokaklarında dolaşıyordum. Sadece yürüyordum ne ıslandığım ne de açlığım hissediyordum. Sadece kaybettiğimi aşkımı arıyordum umutsuzca. Biliyordum kaderimin onu er yâda geç bir gün karşıma çıkaracağını artık iliklerime kadar ıslanmıştım. Yırtık ceketim kirli göleğim, kırk yamalı pantolonum ve parçalanmış ayakkabılarım sırıl sıklam olmuştu. Artık açlıktan bacaklarım beni taşıyamaz hale gelmişti. Etrafıma şaşkın şakın bakınırken gözüm az ilerdeki çöpten tenekesine ilişti. Yavaşça ve utanarak çöp tenekesine yaklaştım bir lokma ekmek bulmak ümidiyle karıştırıyordum. Ben bir lokma ekmek ararken gözlerim fal taşı gibi olmuştu. Bir düzine ekmek vardı çöpte hem sevindim hem de insanlığımdan utanmıştım. Karnım doyuracak kadar ekmeği aldım ve sokağı aydınlatan sokak lambasını dibine oturdum. Susuzluktan boğazım kurumuş içim yanıyordu gerçi için yanması susuzluktan değil kaybettiğimi aşkımı bulamamaktandı. Gözüm az ilerdeki sokağı süsleyen akasya ağacını dibindeki suya ilişmişti. Tam elimdeki ekmeği ısıracakken benim gibi aç biçare kaybettiğini arayan bir sokak köpeği yanıma gelerek bende bir yardım istercesine kafasını bacaklarımı arasına sokmuştu. Köpeği görünce onun o haline dayanamadım üzerimden ceketimi çıkartarak ona sardım ve göğsüme sıkıştırdım. Belki o beni o böyle sıkı sıkıya sarmamıştı ama ben onu bu kötü gününde onun kadar vicdansız olamazdım. Sonra o sokak köpeğini gözlerine bakınca birden hayale daldım o eski ama güzel günlere daldım gittim. Gözümden süzülen yaşları o sokak köpeği bile fark etmiş halimi anlamıştı ki yüzümü diliyle yalayınca birden irkilerek kendime geldim. Artık o bir lokma ekmeği bile canım istemiyordu bile. Ekmeği elimle ufak ufak parçalara ayırarak o zavallı köpeğe yedirdim. Isınınca da onu kaybettiğini biran önce bulsun diye serbest bıraktım. Arkasına bile bakmadan uzaklaşıp gitti. Ne kadar yürüdüm bilmiyorum ama sokak lambalarının aydınlattığı bir yerde az önce karnı doyurup ısıttığım sokak köpeği aradığını bulmuştu. O köpek haliyle bulmuştu ama ben sen bir köpek kadar olamamış hala o aşkımı bulamamıştım. Artık ağlamalarım sessizce değil hıçkırıklara dönüşmüştü. İçim boşalmış hıçkıra hıçkıra ağlıyordum. Tam onlara yaklaşırken sokağın ortasına geldiğimde tıpkı onun gözlerim gibi ışıl ışıl parlayan bir araba geliyordu. Sanki karşımdan o kaybettiğim aşkım geliyordu. Ben onu görmüştüm ama o beni fark etmemişti bile yolun ortasında öylece dona kalmıştım arabanın çapmasını bile hissetmemiştim. Gözlerim onun hayliyle doluydu. Kaybettiğim aşkımın acısından vücudumdaki ağrıları hissetmiyordum bile. O aşkım beni niye terk etmişti onu da bilmiyordum ya. Gözlerim açtığımda aman Allah'ım rüyamı görüyordum yoksa hayal mi acaba Azraillim onun kılığın damı gelmişti karşıma. Çektiğim ızdıraplara karşı bu bir yüce yarada nın mükâfatımıydı acaba. Gözümden süzülen yaşları elleriyle silerken rüya olmadığını onu gerçek olduğunu kaderimin geçte olsa onu karşıma çıkaracağını biliyordum. Son bir gayretle “benim aşkım” diye bilmiştim. Oda benim sesim tanıyarak “bu sen misin” diyebildi ağlamaklı ve titreyen sesiyle. Nasıl tanısın ki beni bu halimle o bir zamanlar dağları titreten bir aslan kadar güçlü korkusuz sevdi mi tam seven aşkı için canını veren o pırıl pırıl adamın yerinde pis leş gibi kokan saçı sakalı bir birine karışmış adamı. Bense evet dercesine sadece gözlerimi kapayabilmiştim. O hem ağlıyor hem de yardım edin diye etrafına bağırıyordu. Son bir nefes daha toplayıp “aşkındı beni bu hale getiren Ferhat dağları deldi Mecnun çöllerde aradı sevgisini bense seni bu kocaman şehrin sokaklarında aradım. Ama kaderimin seni son nefesimde karşıma çıkardı. Buda yeter bana.ölmeden son bir kez de olsun seni gördüm ya oda yeter bana gözlerim açık kalırsa bırak kapatma, hayalin dolsun içine çenemi bağlama daha söyleyeceklerim var sana ama kader,işte hem terk etmenle hem de gelmenle yaktı beni”…….