Sokak Kedisi 2 Şiiri - Şair Manay

Gözyaşlarımı buket yaptım derin bir kuyuya attım usulca
Sevdiğimi zannettim ama yanıldım her defasında
Gökyüzünde ki karanlık ve o karanlığın içinde parlayan yalnızlığım
Yine mi kanıyorum sana…
Her nefretim bir gözyaşı her haykırışım bir figan kanlı tarlalarda
Solan bir gençliğin son demlerini yaşayan küçük bir kediyim
Gözlerim görmüyor ve tırnaklarım kör bir kenarda ölmeyi bekliyorum
Kan revan içinde patilerim onlara üzülüyorum
Hayatın açtığı yaraları yalayarak iyileştiremiyorum
Kulağımda ezan sesleri bir ölüm sabahına uyanıyorum
Nefret ateşli bir kadın gibi koynumda geceler boyu
Gözyaşlarını dökemeyen zavallı insanlardan olmayı isterdim
Tıpkı buz tutmuş kayalaşmış bir yürek gibi
Ama nasıl olur ben daha büyümedim ki
Hala evimde saklıyorum sokak kedilerini
Savaşta ölenler için üzülüyorum
Solan çiçekler için hala ağlıyorum
O eski ahşap evde
Bir kilitli sandığın içinde unuttum bana verdiklerini
Penceremden bakıp sigara içmeyi özledim
Bunaldıkça dışarı atmayı kendimi
Sahibim olsa keşke dediğim günleri
Ve bir kuru ekmek parçasına sevindiğim günleri…