Sokak Kedisi Şiiri - Şair Manay

Bir kuru dala veriyorum kalbimi,
Sadece beni avutsun diye
Gönlüm ne köşk istiyor ne saray ne de han
Küskünüm ben kalbimi ağlatanlara
Sensizlik yine geçirmiş dişlerimi boynuma
Emiyor kanımı hesapsızca
Dayan yalnızlığım dayan elbet bitecek bu korkular
Bitecek tanrıya yaktığın feryatlar
Bir sabah uyandığımda öyle mutlu olacağım ki
Melekler bile kıskanacak
Dışarı çıkıp her önüme gelene selam vereceğim
Bitti kalmadı işte gözyaşım diye haykıracağım
Ah o umudumu çalan kirli eller
Bir görebilseydim onları yazmazdım bu satırları sana
Sokak kedisiyim ben artık çöplüklerde umut arayan
Kirli partalların üstünde uyuyan
Sıcak bir yuvanın hayalini kuran
Çöplükte bulduğum bir ekmek parçası o kadar sevindirir ki beni
Küçücük şeylerle mutlu olmayı severim ben
Bu sokak kedisi o kadar çok şey kaybetti ki bir bilseniz…
Tek merhameti kaldı onu da zorla alırlar mı elinden Dersiniz?
Ve belki de bir sabah uyandığın da ölmüş olurum
Bir umut çöplüğünün bucağında….