Sokak Kandilcisi Şiiri - Sebati Manav

Yakardı, sokak kandillerini
Akşamın alaca karanlığı çöktüğünde
Gün geceye hazırlanırdı.
Batan güneşin kızıllığında,

Bir telaş sarardı, mahalleyi
Hızlanırdı adımlar, eve geç kalma korkusuyla
Çünkü herkes evde olmalıydı,
Evin babası gelmeden önce

Ay nazlansa da göstermek için yüzünü
Parlayan ışığıyla aydınlatırdı, gökyüzünü
Yıldızlar eşlik ederdi, aya
Kralına sadık askerler gibi

Her gece canları pahasına korurlardı, ayı
Birer ikişer kayıp gitseler de
Sönse de ışıkları, sadık askerleriydi yıldızlar
Gece aleminin gökyüzünde

Mahallenin kralı da sokak kandilcisiydi.
Elinde sönmeyen ateşiyle, yakardı bir bir
Geceyi aydınlatan kandilleri, yıldızlar gibi
Aydınlanırdı sokaklar, sihirli bir dokunuşla
Uzaktan yıldızlar gibi parlardı, sokak kandilleri

Hele birde keyfi yerindeyse yanık sesinden,
Geçtiği sokaklarda en güzel şarkılar duyulurdu.
Geceye renk gelir, perdelerin arkasında hanımlar,
Nağmelere sessizce eşlik ederdi.

Yıldızların birer ikişer kayıp sönmesi gibi,
Yağı biten kandillerinde ışığı sönerdi.
Ama her gece hiç kaybolmamış gibi
Yeniden gökyüzünde parlardı, yıldızlar

Tıpkı kandilcinin yağını doldurduğu kandillerde,
Her gece sokağımızı yeniden aydınlatırdı.
Ve bizler sıcak evlerimizde
Bir ninni gibi dinlerken en güzel şarkıları,
Güzel rüyalar gördüğümüz, derin uykulara dalardık…

Sebati Manav 30 Eylül 2025