Sokak kadını ve yamur parkı

o bir sokak kadınıydı
sarhoş gezerdi parkta
ufaktı boyu
alay ederdi serseriler
sigara isterken mahcup bakışlarda
gözlerinde acıyı beslerdi
ne zaman yamur yağsa
yaralı kalbi kanıyordu
her geçen gün dahada bitkinleşirken
ömrü gidiyor
ruhu ayaz akşamlarında donuyordu

obir sokak kadınıydı
üç,beş paraya
bir şaraba satıyordu
ellerini dudaklarını
yüreği kısrak at gibi umutsuz bozkırlarda koşuyordu
onun ismini anma serseri
çünki o ruhunu koynuna sokmaz
senin ruhun ise
en pis akşamlara meze
gün oldu
yamur parkında görünmüyordu
arkadaşım dediki öldü,öldü ha
ıslak bantlarda oturmayacak
soğuktan donmayacaktı yani
aşalıklara sohbet olmayacaktı
onun acılarını yamur parkı
ve ben bilecektim
göremedi ağlacaktım az kaldı
o beni bilmezdi
yamur parkına akacak göz yaşlarım
sonra nemi oldu
peşinde koşan kel adamlar yok oldu
bende hüzünle gezer oldum limanı
artık yamur parkıde olmAyacaktı
yüreği kısrak at gibi sonsuzlukta koşuyordu