Sokak Ezgisi Şiiri - Metin Dilek

Serin bir geceye doğru
Ben ve sokak.

Loş lambalara eşlik eden
Yağmur
Ve yağmura nefretle bakan
Ahşap pencereli evler.

Sokak ezgileri
dökülüyor dudaklarımdan
Acımsı
Ekşi bir tat duyusunda.

Oysa ne çok severdin
Bu nağmeleri
Benim sesimden
Bir veysel birde sen derdin.

Heybemdeki son düş kırıntısını
Emanete biraktim
Az once sokağın başındaki kuşlara.

Yokluğunla başlayan
Acımsı tüm şiirlerimin
Seni andıran
Ezberimdeki tüm ezgilerin
Her kelimesini
Astım yüreğimin duvarlarına

Sokağın ucu görünmekte
Titrek parmaklarimin
Ucuna dayanan sigara
Senin gidişin gibi
Ince ve tiz bir acı bırakıyor
En derinime.

Sen gittin ya
Bu ayazın sokağında
Hangi düş yakar ki icimi artık.

Ben ve sokak
Ve yağmur
Ve niyazında güneşin pencereler.

Son kaldırım tasinda
Bırakıverdim heybemi
Yokluğunun başladığı yerdeyim
Ya bir tutam güneş
Ya bir avuç zifiri...