Sokak Çocukları Şiiri - Fatoş Balı

Beni de
Diğer insanları seyrettiği gibi seyrediyordu
Bir sokağın başındaydı
Ve  sokağın sonu çökmüştü içine
Gözleri etrafını karartıyordu
Gözleri
Bu karanlığı anlatmaya çalışıyordu
Küçük kalıyordu yaşı
Yaşadıklarının yanında
Ona aldırmayan
Onu anlamayan insanlara
Açtırılmıştı avuçları
Ve tüm geleceğini sığdırmayı öğrenmişti
Bir kuru ekmek parçasına
Oysaki
O biraz gelecek dileniyordu
Çünkü biz onun geçmişini
Çoktan paylaşmıştık aramızda
Kısırlaştırılmış bir geleceği
Tutuşturup ellerine
Salıvermiştik sokaklara
Kendimiz için
Durmadan utanmadan
Hep daha fazlasını isterken
Bir yüreğe daha
Yer bulamadık aramızda
Bir ara gözleri doldu
Üşüdüğünden mi
Acıktığından mı
Aşağılıklar tarafından
Aşağılandığından mı
Bilmiyorum
Ağlıyordu
Sokak lambaları bile titriyordu
Utanıyordu artık
Onun yüzünü aydınlatmaya
Utanıyordum
O sokak lambası altında
Kendime baktıkça
Üstümdeki giysilerden
Cebimdeki paradan
Utanıyordum
Onun çenesi titredikçe
Ufacık
Yer yer morarmış ellerini gördükçe utanıyordum
Kendi ayıplarına uzaktan bakan
Ve aldırmadan uzaklaşan
İnsanım diye geçinen kalabalıktan
Utanıyordum