Sokak Çocukları

İçim acıdı bugün, göğsüm sıkıştı.
Gözlerim buğulu, gönlüm kırık,
Onları düşündüm.
İfadesiz acılarla burkuldu yüreğim.
Gönlümde dolmayan bir boşluk oluştu.
Vicdanımı sızlatan bir hesaplaşmaydı bu.
Neler oluyordu, neler olacaktı.
Vicdanlarımız, hissiyatını kaybetmiş,
Nasıl olur.............
O yavrucaklar;
Sevgiyi tatmamışlar yüreklerinde.
Özlemin ne olduğunu bilmemişler.
Aile kavramını tanımamışlar,
Umudu ümit edememişler hiç.
Mutluluğun tadını duymamışlar belki de.
Gülmeyi hayal edememişler yaşamları boyunca.
Zavallı sokak çocukları.
Onları düşündüm yine geceler boyu.
Başlarını yastıksız,
Sırtlarını yorgansız geçirdikleri,
Soğuk gecelerini düşündüm.
Düşündükçe de titrediklerini hissettim.
Soğuktan moraran dudakları,
Açlıktan sararan yanakları geldi gözlerimin önüne.
Uzandım uzanabildiğimce.
Tutmak istedim.
Hepsini kucağıma saklamak istedim.
Ne kucaklamaya gücüm yetti,
Ne de kollarım sarabilecek kadar büyüktü.
Ağladım çaresizliğime.
İçim acıyarak seyrettim buğulu gözlerle.
Yediğim her lokma, geri gelip tıkandı boğazıma,
Kürkümün altında titredi bedenim.
Ya onlar!
Çıplak ayakları, yırtık elbiseleri,
Belki de günlerdir ekmek yüzü görmeyen mideleriyle,
Yapayalnızlar.
Sıcak soba başını bırakın da,
Başlarını sokacak damları bile yok.
Evleri! Ya köprü altı, ya da terkedilmiş viraneler.
Ya yorganları.........................
Yastıkları taştan, yorganları gazete kâğıdındandı.
Onlar bizim çocuklarımız.
Onlar bizim ayıplarımız.
Onlar bizim terk ettiklerimiz.
Belki bir paket sigara,
Belki bir şişe viski,
Belki de bir gecelik eğlenceye harcadıklarımızla,
Koskoca bir hayatı, kurtarabiliriz belki de.
Bir günlük fedakârlıkla ölmeyiz ya.
Ama heyhat.................
Ah! .. …Yine burkuldu yüreciğim.
İçim sızladı, karşımdaki manzaraya.
Öylece bakakaldım;
Yarım simit elinde, bir köşe başında,
Beton kaldırımlarda, uyuyakalmış sokak çocuklarına.
Kahroldum.
Ama sesimi duyan bile olmadı.
Arabaların siren sesleri arasında, eridi kayboldu.
Üzgün, bitkin ve mutsuzum.

EYLÜL 2004