Sokak Çocukları Şiiri - Özdemir Koca

Ne şansımız güldü bize ne bahtımız,
Biz unutulan sokakların çocuklarıyız,
Senin gibi bir hayalim bile olmadı...
Bahçeli ev ve bahçeye açılan kapımız.

Sokaklar eşsiz sınırsız vatandı bize,
Nerede durduysak orası bize evdi.
Sokakta kaç çocuk öldü bilemezsin.
Kaç çocuk kimsesiz mezarlığa gömüldü.

Unutuldu gitti mi sanıyorsun asla,
Her yaşayan bir anısıyla çekti gitti.
Sen mendilleri sattın mı ceplerinde,
Kibritle ısındın mı zifiri karanlık gecede.

Biz bu sokakların çocuklarıyız işte,
Kavga bizden sorulur, dayak bizden,
Bir ümit gütmedik beklentimiz yok,
Neden inanalım güzel bir geleceğe.

Bunun adı Ahmet, diğeri Mehmet,
Böyle saldılar bizi sokaklar ortasına,
Bir kilo Baklavaya yattık bazımız içeride,
Biz sokakların çocuğuyuz kimene...

Dün kolu kırıldı Hasan'ın kavga da,
Üç adam saldırır mı söyle bir çocuğa.
On dikiş attılar yarılmış rafadan kafaya,
Bir destan yazdık biz bu sokaklara.

Yağmur yağar ıslak üşür ellerimiz,
Kar yağsa da aldırmaz yiğitlerimiz,
Şu İstanbul sokakları yok mu ah sokak...
Bize kürk olur nasır bağlamış derilerimiz.

Ve susarım bu dünya da fakir ve yalnız,
Öbür Dünya da karşılığımız cennet mi,
Yoksa orada damı böyle bir azap var,
Kim bilir acep buradan daha rahat mı.

29.05.2023