Sokak Çocukları Şiiri - Hasan Hüseyin Ka ...

Ben bir lokma ekmeğe muhtaç,
Bir yudum sevgiye aç...
Mekânım köprü altları,
Arkadaşlarım toplumun dışladıkları...

Zehri içime çektiğim zaman,
Hep sana koşarım. Anne!
Beni buralarda sefil ve yalnız bıraktın da
Geri gelmedin. Anne!

Zaman zaman, yanına gider,
Dertleşirim, mezar taşınla.
Seninle dertleştiğim an,
Hafiflerim, bir kuş gibi. Anne!

Ne olursun!
-Bir an olsun- konuş benimle.
Ben de yalnızlığımı, pişmanlığımı,
Sana anlatayım. Anne!

Ben, toplumun yüzkarasıyım, şimdi.
Biliyorum, sen de kızıyorsun bana.
'O zehre ve arkadaşlarına yaklaşma! ' diyorsun ama;
Kimsem yok benim, mekanım sokaklar...
Yine de,
Her gece yüreğimde,
Bir çocuk ağlar. Anne!

Çıldırıyorum!
Zehir almadan duramıyorum.
Dün yine seni rüyamda gördüm;
Koşuyorum, koşuyorum,
Bir kuş gibi uçuyorum, sana;
Ama bir müddet sonra,
Kaldırımlara düşüyorum.
Zehri her alışımda böyle oluyor. Anne!

Bugün arkadaşlarımla sana geleceğim.
Onlar da yalnız,
Onlar da kimsesiz...
İçimizde bir Küçük Umut var...
Adından uzak…
Anasız, babasız...
Yeni düşmüş sokaklara.
Yalnız...
Hem de yapayalnız...
Her gece kendimi unutur,
Onu bağrıma basarım. Anne!

Kaldırımlar ve sokaklar,
Bizim anamız, babamız...
Biz sokak çocuklarıyız,
Sokağın çocuklarıyız.
Herkese göre sefil,
Herkese göre rezil...

Bizi ancak sokaklar kucaklar,
Alır bizi, yüreğine kaldırımlar.

Artık sokaklarda,
Senin sıcaklığını duyamıyorum.
Yine de bu akşam sana koşacağım,
Kanadım kırılmazsa sana kavuşacağım. Anne!

Anneler günü geldi yine;
Bana ne!
Benim annem sokaklar...
Ne yapsın gülü,
Ne yapsın karanfili...
Ben içimdeki, kanayan güllerle,
Koşuyorum, hep sana. Anne!

Ölüm,
Gözlerimi yumup,
Sana koşmakmış.
Al yüreğine de
Doya doya okşa beni,
Beni okşa. Anne!