Sokak Çocukları Şiiri - Zeynep Koçar

SOKAK ÇOCUKLARI
Betonun soğuk kollarında,
Yalnızca ayakları var yürüyen.
Gözlerinde yıldızsız gökyüzü,
Bir umut var belki ama görünmeyen.

Çöplerde çıkar rüya,
Bir tahta parçası,bir eski top ama oynamazlar.
Çünkü zamanları yok.
Hayat acımasız, ayakta durmak zorundalar.

Bazen bir sokak, bir okul.
Bazen bir ev olur o eski duvar.
Bir yudum su ,bir ceyrek ekmek.
Ve gülüşlerde kaybolur karanlıklar.

Havada tek bir soru,
Niye ben, diye soran
Ama cevapsız kalır hep,
Yalnızca adımlardan yankı gelir.

Ne düşleri var ne de korkuları.
Her köşe başı yeni bir hayat.
Bir çocuğun yüreği büyür her adımda.
Yaralı ama hâlâ umutla atar.

Bir rüzgar eser bazen
Ve bir sokak çocuğu uyanır.
Belki bir sabah,belki bir gece.
Çok uzaklarda bir umut ışığı yanar.

Sokak çocukları hayatın gürültüsüne rağmen,
Bir gün bir yolda bulacaklar kendilerini
Ve belki de kimse görmeden yükselecekler yıldızlara.

Bir sabah gökyüzü daha mavi,
Yer gök sevgiyle sarılmış,
O zaman sokaklar ev olacak
Ve sokak cocukları kendi hikayelerinin kahramanı olacaklar.

17.02.2025