Sokakların Çocuğuyum Şiiri - Olcay Kasım ...

sokak çocuğuyum
uçurtmaları hayallerde kalan
bilyeleri torbasında unutulan

sevgiye aç bir yüreğim var
dudaklarımda neşeli şarkılar bilmem
sahi tadı nasıldı anne sütünün
anneler güzel kokarmış mis amber

anne hayatsa neden yoksunum
karanlığın kar soğuğu parmak uçlarımı ısırıyor
ve ben üşüyen bedenime yenik çaresizim

yangın yeri gibiyim yandıkça yanan
sahi ben neden sokaklardayım
bir köprünün soğuk, gergin ve karanlık bedeni gibiyim

sahi korkuyorum da serçe gibi düşecek bedenim
gülen gözlerden dökülen bakışa hasretim

babam da olmalıydı değil mi
elleriyle beni hayata katacak, şefkat arayacağım bir insan
sırtımı dayadığım dağ olacak

bayramlarda dostluklar tazelenir
oysa hiç bir bayram sabahına uyanmadım
o zaman nasıl yüreği bayram sevinci dolanları anlayacağım
sahi ben yaşamadan nasıl hayata akacağım

göremediğin rüyanın düşünü kurar mısın
ben hep düşlere sığınacağım

köprü altında hayat nasıl karışır ruhuma
oysa ben ruhumu
soğuk ve geç gelen bir gecede utanırken buldum kucağımda

bir ip bağlasam gökkuşağına
yüreğimi yazsam üstüne
kim bilir birinin ayağı takılır da görür
alır beni yutan sokaklardan

çocuğum korkuyorum karanlıktan
korkuyorum gövdeleri bana büyük kocaman ağızlı adamlardan

bizler sokakların yitik çocuklarıyız
ellerinden bir tutanı olmayanlar

nerede insanlık hani insanlar
hadi verin ellerinizi, koyun yüreklerinizi
biz de karışalım hayata
bizde de yeşersin umutlar

sıcak bakın
buz tutmuş yüreklerimiz ısınsın
gözlerimizin içine bakın

tutun ellerimizden korkmayın adam yemeyiz
o kadar muhtacız ki size
kıpırdasın suskun, küllenen acılarımız
bir kez olsun bizi de hatırlayın

düşünün ayrılıkları, geceleri karanlıkları, yoklukları.
çocuklarınız size, siz de onlara hasret değilseniz
birazda koyun kendinizi bizim yerimize

gülmek istiyorum bir daha çocuk olamayacağım
benden çalınan o çocuk gülüşlerimi kim geri verecek kim

hepimiz çok yılgın ve küskünüz bu hayata.
birde düşlerimde kurduğum sokak çatılar var
biliyorum hayal ama olsun
o da olmasa tümden kaskatı kesileceğim şu taş sokağa

verin bize umutları
yaşatın bize sevgileri
tutun ellerimizden
izin vermeyin budanmasın gencecik dallarımız

taze değil elbiselerim dokunmaktan tiksine bilirsiniz
ama bakışını akıt yüreğime
birde için alırsa elinle dokun saçlarıma

korkuyorum
insan olmaya hasret bırakıldığım bu dünyadan
bizde bu ülkenin çocuklarıyız
ama yurtsuz olanlarından, unutulanlarından...