Sokak Çocuğuyla Söyleşiden

‘Bir kalemin mürekkebinden sızan
Asi bir haykırıştı yaşamak
Oysa hep gökyüzü mavisi adında yaşamak isterdik
Sonsuz ve sınırsız bir dünyaydı hayalini kurduğumuz
Yıldızlarımız vardı altında dilekler tutup oturduğumuz.
Birileri gelip yıldızımızı çaldı
Birileri gökyüzünden mavimizi söküp aldı.
Öksüz bir çocuk gibi sokaklardaydık
Ama ne yıldızlarımız kalmıştı
Ne gökyüzünde mavimiz’
Saatler hep yalnızlığa vururdu
Mevsimler hep sonbahar
Minicik ellerinde yaralar vardı
Yaralar ki çocuğun kendisi kadar
‘Kaldırımları da alamazlardı ya elimizden
Üstümüze örttüğümüz yalnızlığı da
Hangi güç silebilirdi bu anı kaderimizden
Hangi güç silebilirdi gördüğümüz yalnızlığı da
Her gece hayalini kurarak bir anne dizinin
Kafamı dayadım soğuk kaldırım taşlarına
Ben sokak çocuğuyum aldırmayın siz gönlümün yaşlarına
Gönlümün yaşlarına.’
Çocuğun hikayesi bu kadardı
Ardına bile bakmadan gitti
Ne bir yardım bekledi
Ne de bir şey istedi
Onun tek dileği tanrıdandı
Gözyaşını gizledi.
Ondan anne istedi.

09.08.2003
KONYA