Sokak çocuğu! Şiiri - Erdal Keskin

Sıralanmış gök boncuklar imkansız ve ucuz düşleriyle kaldırımlarda,
Yazılıp çizilmemiş kaderiyle, bedensiz bir ruh içindeki günah tohumu,
Felekten öç alırcasına “Bende varım! Varım ki insanım” der gibi sallıyor;
Güçsüzlüğüne, yalnızlığına inat; nasırlı ellerine yapışmış boya fırçasını!

“Bir gün yaratacaksan kendini, kendi küllerinden yeniden; ”

Küsme; don tutmuş ezik kaldırımlara,
İncinme; seni aşağılayan ikiyüzlü gülüşlere,
İzin verme; umudunun nefesini tüketmesine,

Seni çok iyi anlasam da yapabileceklerim bildiklerimle sınırlıdır unutma!

Ne kaderedir ne de ilaha isyanın;
Yaratılıp atıldıysan sokağa, banadır.
Günaşırı seninle göz göze geldiğim de,
Öfke kusarcasına bana bakıp, yutkunursun! ..

Dudakların bir şeyler söylemek istese de;
İzin vermez gözlerindeki nefret alazların.
Diken diken olmuş tüylerimin kederiyle;
Sana, “Söyle! Söyle ne söyleyeceksen? ”

Diyebilsem. Ağzından fışkıracak kelimeler;

“Gelir mi iyilik, görünür gibi görünmeyenden;
Ne kötülük gelir ki görüp te görmediğinizden! ..”

Olurdu değil mi? ..