Sokak Çocuğu Şiiri - Kemal Yavuz

sokak çocuğu
—adı belki hüsnü, belki de âli, -
yalınayak yürüyordu.
vizon kürklü bir hanımefendi,
kucağında köpeği, arabadan indi.
çocuk, yalvararak kadına,
biraz para verin, açım dedi.
kadın,
“bali” ye verilecek param yok,
diyerek evine girdi…
çocuk
insanlardan ve yaşamaktan
nefret etti…
¦ “hangi anne,beni dünyaya getirdi?
kaniş köpeğinki değil,belli…”¦
yaşadığına, yaşayacağına
lanet etti…

sokak çocukları,
— adı ha ali olmuş, ha veli, -
yaşadılar hepsi aynı kalıptan çıkma kaderi,
ama, hiçbiri böyle yaşamayı istemedi…